Afscheid 

‘Iedereen was het er over eens, dat we samen afscheid van Klaas moeten nemen, behalve Klaas zelf’. Met die woorden gaf Dirk Gudde, voorzitter van de Raad van Kerken, de worsteling weer die in mijn hoofd en hart tolde de afgelopen maanden. Alles wat Kübler-Ross op papier heeft gezet over rouwprocessen speelt op, zodra je nota bene zelf gezegd hebt dat je gaat vertrekken. Er is protest, gelatenheid, neerslachtigheid, ontkenning tot er zoiets komt als nieuwe doelen stellen. Een gemarkeerd afscheid impliceert dat je de situatie die jezelf hebt gekozen onder ogen moet zien. Er is geen weg terug. Er is geen ‘klein beetje weg’. Je zet een punt.

Voor mij was dat markeringspunt rond 1 september 2018. Ik combineerde tot op dat moment twee banen: die van uitgever voor uitgeversgroep Royal Jongbloed en die van algemeen secretaris van de Raad van Kerken. Vanaf dat moment ging ik mij inzetten als classispredikant voor de Protestantse Kerk in Nederland. 

Ik had me niet gerealiseerd dat je zoveel cadeautjes krijgt bij het afscheid. Veel boekjes. Veel flessen wijn, echt goede wijn, die voorbij het basisassortiment van Gall en Gall gaan. Bijzondere cadeaus ook die een ereplek krijgen in huis. Natuurlijk het schilderij van Anne van der Meiden dat de Raad mij gaf. En ook de wijze uil die ik kreeg van een beraadgroep. Het is niet zozeer de materie zelf. Het is vooral de sacramentele waarde van een gezamenlijke overtuiging: de oecumenische gedachte blijft ons verenigen.

Dank vrienden. En nu verder.

Klaas van der Kamp

Foto boven: Fragment van het schilderij dat ik van de Raad van Kerken kreeg bij het afscheid; het is gemaakt door Anne van der Meiden, een man van wie ik veel boeken heb, van wie ik boeken kreeg, die ik navolg bij de diensten in de streektaal en die opvattingen heeft over massacommunicatie en marketing die me hebben gevormd. Veel had ik dus al van hem, maar nog geen schilderij. Dit doek is van 2012, als ik het wel heb. Anne heeft twee genres van schilderwerk: Twentse taferelen en stillevens met bloemen.  
Foto onder: Onder de talloze cadeautjes die mensen gaven. Wat een feest om dat 's avonds thuis in de stoel uit te pakken. En wat balsemt het de wonden van het afscheid; ze houden iets van het gevoel tastbaar. 

Klik hier voor mijn afscheidsverhaal over 'beeldcultuur'.