Zingen maakt blij

In deze periode dient zich een speciaal fenomeen aan, de top 2000. De radio presenteert die hitlijst tussen eerste kerstdag en oudjaar. Er zijn in Overijssel ook tientallen kerken waar je in deze maand - net als bij de radio - op je favoriete nummer mag stemmen. De voorgangers verwerken dat in een dienst. Mensen geven soms een toelichting op een lied dat ze hebben uitgekozen. Je realiseert je op zo’n moment dat kunst en religie dicht bij elkaar liggen.

Wie het leuk vindt om zo’n dienst bij te wonen: je vindt ze in plaatsen als Vollenhove op 18 december, in Weerselo 28 december, Glanerbrug 29 december. Ik verwacht dat je er versjes hoort als: Elvis Presley met het versje ‘I just can’t help believing’. Boney M met ‘The Rivers of Babylon’, tekst rechtstreeks uit de Bijbel, uit psalm 137. Joan Osborne met ‘What if God was one of us’. Soms heb je er iets meer uitleg bij nodig. Metallica ‘Nothing else matters’. En De Dijk ‘Ik kan het niet alleen’.

Wat is het geheim van muziek? Muziek geeft lucht in het middenrif. Zelfs als je woorden te kort komt, kunnen klanken als een soort tongentaal ruimte geven. Bij zingen komen er stofjes vrij in ons hoofd. Endorfines. Een soort geluksdrug. Nog mooier is het als we samen zingen. Dan komen er andere chemische stofjes bij: serotonine en oxytocine. Die geven gevoelens van verbinding en gemeenschap. Het is geen toeval dat mensen in een voetbalstadium samen zingen. Dat geeft het gevoel als één mens achter een ploeg te staan. De Fifa zou die wetenschap moeten inzetten om trommels buiten het stadion te houden bij de WK. En de politie zou de Marokkanen die een overwinning vieren of een verlies willen verwerken, moeten voorgaan in koorzang onder het motto: ‘Zingen is het echte vuurwerk’.

Mijn eigen favoriete versje komt van Eric Clapton, ‘Tears in Heaven’. Dat zit zo: Ik heb een neefje gehad met een handicap. Hij is jong gestorven, zes jaar oud. We hebben Jan-Paul, zo heet mijn neefje, samen begraven. De ouders lieten toen ‘Tears in Heaven’ draaien van Eric Clapton. Clapton heeft zelf een kind verloren van vier jaar oud. Het kind viel van een hoge flat naar beneden. En Eric Clapton stelt zich in het lied ‘Tears in Heaven’ voor dat hij zijn kind opzoekt in de hemel. En hij vraagt zich af of ze elkaar daar herkennen. Would you know my name, if I saw you in heaven? Ontroerend. Een voorbeeld van hoe muziek je meeneemt naar plaatsen, waar je anders niet maar zo komt.