Foto: Husky

Christenen bij Extinction Rebellion

Ze is als vrijwilliger actief bij Extinction Rebellion. Een klimaatactiviste. Wie haar naam googelt komt bij een raadslid uit van de ChristenUnie in de stad Utrecht. Zij is ook betaald coördinator voor 8 uur van Christian Climate Action. Kirsten Alblas. Met haar partner Hutski, iemand die werkt in de bouw, verzorgde ze een workshop bij het inspiratiefestival op Terschelling. De workshop had als titel ‘Van Chaos naar Gerechtigheid’.

Ik trof de twee vooraan in de aula van de school Skylger Jouw. Ze waren in afwachting van de bezoekers. De aula zou helemaal volstromen met zo’n zestig geïnteresseerde mensen. Kirsten vertelde de mensen dat ze een paar spandoeken vooraan in de aula had gelegd. ‘Na ons geen zondvloed’ stond er op. En ‘Wij geloven in leven na olie’. Kirsten vertelde over haar biografie. Hoe zo op haar veertiende was gestopt met het eten van vlees. Hoe ze wekenlang van slag was geweest als kind, toen de vriendin van Alfred Jodocus Kwak – Winnie, een bruin-zwarte eend -  in de problemen kwam. Het toonde een scherp ontwikkeld besef van rechtvaardigheid. Ze deed mee met een klimaatmars in Amsterdam en kwam van daaruit terecht bij Extinction Rebellion, een groep die onder meer snelwegen bezet en entrees van gebouwen. Via Kirsten kwam ook Husky bij Extinction Rebellion. Ze volgden samen een cursus ‘geweldloos actie voeren’.

Als Kirsten stopt met praten, grijpt Husky zijn gitaar. Hij heeft inmiddels meer dan 300 liedjes geschreven die met het klimaat samenhangen. ‘Als we rond 2050 in het paradijs zijn en we kijken terug, hoe zal dat wezen?’ ‘Ik zal naast je staan, totdat de hemel weer op aarde is gebracht’.

Kirsten vertelt van de eerste actie bij Extinction Rebellion. ‘We moesten verzamelen in alle vroegte in het Vondelpark. Ik was zenuwachtig. En ik vind het altijd nog spannend. Je weet niet wat of het lukt en wat er op je afkomt’. Vervolgens gaat het over de meer juridische kant. ‘Het demonstratierecht staat in de grondwet. We mogen dus demonstreren. Daarnaast heb je ook lokale wetgeving en daarin staat weer dat de lokale overheid mag beoordelen of een demonstratie ontwrichtend werkt. Die twee wetten staan enigszins haaks op elkaar’. Is het ontwrichtend, stelde Kirsten zichzelf als vraag. En ze antwoordt zelf: ‘Nee, dat is het niet. Als je voor een marathon wegen afsluit heb je er meer overlast van dan van een actie van Extinction Rebellion’. Iemand in de zaal staat op: ‘Ik kan bevestigen dat het meevalt met de overlast. Ik was op weg naar een concert in Den Haag. Op de radio hoorde ik van een klimaatactie. Ik kon gewoon via een andere route het concert bereiken’.

Kirsten, zelf afkomstig uit een reformatorisch milieu, legt uit dat er een systeemverandering moet komen. De lobby voor de fossiele brandstoffen moet weg. En de politiek moet meer op lange termijn effecten georiënteerd zijn. ‘Het begint bij een overheid, die zelf doet was ze zegt’. Kirsten noemt vervolgens de mogelijkheid om een campagne te voeren tegen de belasting. Je tekent bezwaar aan tegen je belastingafdracht voor dat deel dat besteed wordt aan subsidies voor de fossiele industrie. De klimaatactivisten becijferden dat er jaarlijks liefst 46 miljard euro subsidie gaat naar de fossiele industrie. ‘Terwijl de staat een weg sluit naar de toekomst, sluiten wij de wegen van de staat’.

‘Ik voel me vaak wat verdrietig na een actie’, vertelt Kirsten, ‘juist als christen kennen we de opdracht van God om voor de schepping te zorgen. Maar wij in het vrije westen vinden de economie belangrijker dan de biodiversiteit’. Husky vult aan: ‘Als er chaos is en het licht gaat aan, zoals in Genesis, is er eerst meer chaos. Het duurt dan ook enkele dagen voordat het paradijs er is’. ‘Sinds Christus zijn leven weet ik dat we mogen leven van de verlossing’. ‘Als iedereen in de wereld leeft zoals wij in het westen leven hebben we meer dan één wereld nodig en die werelden zijn er gewoon niet. Het kan niet zo doorgaan’.

‘Weet u hoeveel collecties HM jaarlijks presenteert?’, vraagt Kirsten. ‘Ik dacht zo’n twee of drie. Eén voor de zomer. Eén voor het najaar. Maar het zijn er veel meer. Liefst 52 collecties worden er jaarlijks gepresenteerd. Elke week iets nieuws. Weet u hoeveel water er nodig is  voor één spijkerbroek? 7000 liter water. Dat is evenveel als twintig uur onder de douche staan. We spannen ons in om de oliepijpleiding ter discussie te stellen die nu dwars door Afrika wordt aangelegd. Het is raar om in deze tijd nog een pijpleiding aan te leggen langs het Victoriameer’. Een vrouw uit het publiek reageert: ‘Het is nog erger dan dat. Die pijpleiding gaat langs plaatsen waar nu nog gemeenschappen zijn die helemaal self-supporting zijn. De mensen worden uit hun bestaanswijze gejaagd en het zijn dezelfde mensen die later als vluchteling naar Europa komen’.

‘Moet je je niet aansluiten bij Greenpeace’, vraagt iemand uit het publiek. ‘Tenslotte hebben jullie zo’n 6000 leden, terwijl Greenpeace zo’n 350.000 donateurs heeft’. Beide hebben hun betekenis, legt Kirsten uit. De één heeft alle kenmerken van een NGO. De ander is meer een grassroot-beweging, flexibel qua activiteiten. Zaken als de lobby voor de fossiele industrieën zijn toch vooral op de agenda gekomen dankzij Extinction Rebellion.

 Foto: Kirsten Alblas