Corona-ervaringen in Isala

Onder de titel “Niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is”, schreef ds. Annie Hasker onderstaande tekst op 2 april. Ds. Annie Hasker werkt bij het Isala ziekenhuis in Zwolle. De tekst is op enkele websites gepubliceerd. Ze geeft in de tekst haar ervaringen weer met het corona-virus.

In Isala worden we bepaald bij de verwoestende kracht van het nieuwe corona-virus.

Artsen en verpleegkundigen ervaren deze weken intens dat het leven niet maakbaar is. Ze staan met lege handen bij patiënten die opeens heel snel achter uitgaan. Want ondersteuning met zuurstof, soms zelf op de intensive care, heeft lang niet altijd effect. Dat heeft grote impact op ons allemaal in Isala, dat het sterven en de dood zo in ons midden zijn.

 

Ik merk schroom bij de artsen rond hun handelen. Zij lijken soms degene te zijn die het vonnis velt: wel of niet aan de beademing. Maar dit besluit wordt niet licht genomen. Alle bijkomende ziekten worden besproken in een medisch team. En als beademen medisch zinloos is, is dat ook voor hen een zware beslissing, ze gunnen iedereen een kans.

 

Verpleegkundigen staan dicht bij de patiënten, aan het bed. Het is anders werken nu er vrijwel geen bezoekers meer worden toegelaten in Isala. Dat doet veel met de onderlinge verhoudingen met patiënten. Soms is de verpleegkundige degene die iemand heel snel ziet verslechteren en sterven. Dat raakt hen diep. Zij schakelen regelmatig de geestelijk verzorgers in. Er is een vraag voor een kort afscheidsritueel gekomen van de verpleegafdeling, zowel voor gelovige als niet gelovige patiënten. Ze willen hun patiënten ook in het sterven kunnen bijstaan als er niemand anders kan komen.

 

En wij als team geestelijk verzorgers zoeken ook onze weg. Dagelijks bezoekt één van ons in beschermende kleding de corona-patiënten. We voeren vele telefoongesprekken met patiënten en familieleden. We ondersteunen artsen bij morele vragen.

We merken de angst voor corona, de ziekte die iemand binnen twee weken kan wegvagen. We zien als nooit tevoren de grenzen van de medische mogelijkheden, de maakbaarheid. Maar we zien ook intense verbondenheid in Isala tussen alle medewerkers. Grenzen vallen weg. En betrokken medewerkers zoeken hun weg in het omgaan met zoveel stervenden in ons ziekenhuis. Ondertussen doen anderen hun uiterste best om ook zorg te blijven bieden aan de niet-corona patiënten.

 

In deze crisis mogen we op weg gaan naar Pasen. Voor mij gaat het deze weken over Leven dat ons door de dood heen gegeven wordt. De liedtekst  “niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is” zingt soms in mijn hoofd. Een troostende tekst voor mij. Leven is niet maakbaar. Het Leven is ons gegeven. Dat geeft me vertrouwen, dat het goed zal komen, wat er ook gebeurt. En op een dag leggen we ons leven terug in Gods hand.

 

Lied: Huub Oosterhuis: “Ergens komt een kind vandaan”