Er is nog maar kort een twitteraccount ‘classispredikant’. De bedoeling is informatie aan te reiken over de voortgang van het werk. Bij wijze van imput noemde het account namen van nieuwe classispredikanten. En er kwam een plaatje bij. Je wil niet weten hoeveel mensen, veel dominees ook, binnen een mum van tijd reageerden en de informatie framen. Dus van commentaar voorzien.

Het viel mensen op, dat de eerste benoemingen mannen waren, dat ze een bril dragen en een blauw pak. Natuurlijk kijk ik dan eerst naar mezelf, hoewel de opmerkingen vooral een collectieve toonzetting hadden. Maar voor mezelf sprekend, klopt de beschrijving wel. Vaak blauwe kleren. Inderdaad een man. En jawel een bril, omdat ik zonder bril niet goed kan lezen.  

Met de meeste opmerkingen kan ik weinig. Ze maken me wat triest. Omdat je geframed wordt op een manier waartegen je je eigenlijk niet kunt verweren. Ik vind het zelf helemaal niet zo erg, dat ik een bril moet dragen. Het heeft met leeftijd te maken. Eigenlijk vind ik het wel logisch dat men voor deze functie mensen kiest die al wat langer meelopen.

Maar dat van die verdeling tussen mannen en vrouwen, dat is wel iets waar we als kerk volgens mij steeds op moeten blijven letten. Ik merk op allerlei plaatsen dat het niet vanzelfsprekend is dat er voldoende balans in gender is. Bij de Wereldraad hebben ze daarom de afspraak, dat een bepaald percentage van de functies door vrouwen moet worden ingevuld, een bepaald deel niet-ambtelijk, een deel jong, en een concreet deel gehandicapt. Daarbij moet ik wel aantekenen, dat ‘brildragen’ niet tot de erkende handicaps wordt gerekend.